Nasza siedziba
Al. KEN 11/U4
Zapisy
Pon - Pt (Sob): 8:30 - 22:00 (8:00 - 14:00)

top_pnf

 

Celem metody PNF jest ponowna nauka (tzw. reedukacja) lub odtworzenie konkretnej funkcji ruchowej, utraconej w wyniku choroby. Jest to kompleksowa terapia, oparta o najnowszą wiedzę i osiągnięcia z dziedziny neurofizjologii.

  • Metoda PNF znajduje zastosowanie w bardzo wielu jednostkach chorobowych, głównie z dziedziny neurologii i ortopedii. – Leczenie ukierunkowane jest na odzyskanie utraconej w wyniku procesu chorobowego funkcji ruchowej


1. Badanie:

  • ocena zaburzeń na poziomie aktywności ruchowej dnia codziennego oraz stopnia samodzielności w wykonywaniu różnych czynności dnia codziennego
  • wstępna hipoteza przyczyny zaburzenia danej funkcji ruchowej
  • ocena dolegliwości bólowych pacjenta, miejsce ich występowania, stopień odczuwania bólu, jego charakter oraz wpływ na istniejące ograniczenia aktywności dnia codziennego: pracy, sportu oraz najprostszych czynności ruchowych
  • wizualna i palpacyjna ocenie poszczególnych kwadrantów ciała pacjenta
  • badanie funkcjonalne poprzez terapię próbną, ocena możliwości ruchowych pacjenta, na podstawie poszczególnych faz kontroli motorycznej pacjenta (mobilność, stabilność, mobilność na stabilność, zręczność)
  • badanie stereotypu chodu pacjenta, uwzględniające każdą fazę i podfazę chodu, podzielonego na cykl, na potrzebę badania
  • określenie głównego problemu funkcjonalnego pacjenta, który stanowi kryterium doboru efektywnego programu rehabilitacji oraz  wyznacza główny cel – reedukacje zaburzonej funkcji ruchowej
  • wyznaczeni tzw. krótkich celów rehabilitacji oraz informacja dla pacjenta na temat planów terapii, celów dalszych i jej przebiegu
  • testy na problem funkcjonalny pacjenta, powtarzane na kolejnych wizytach, które dają fizjoterapeucie nie tylko ogólny obraz na zaburzoną funkcję, ale przede wszystkim możliwość oceny postępów pacjenta po każdej jednej wizycie i na tej podstawie wprowadzenia efektywnej korekty programu rehabilitacji.  Dla pacjenta stanowią obiektywne i namacalne źródło informacji o aktualnych postępach w terapii
  • uwzględnienie wszelkich przeciwwskazań lekarskich odnośnie rehabilitacji

Fizjoterapeuta na podstawie przeprowadzonego badania, potrafi:

  • określić zaburzoną strukturę
  • postawić hipotezę na przyczynę aktualnego problemu funkcjonalnego, która zostaje podparta odpowiednim testem

2. Opis metody:

Program rehabilitacji, ustalany jest na podstawie badania i dobrany jest indywidualnie do aktualnych możliwości pacjenta. Fizjoterapeuta posiada bogaty wachlarz technik, umożliwiający mu dobranie możliwie efektywnej formy ćwiczeń.
Metoda PNF, to przede wszystkim filozofia, czyli pewien ogół zasad pracy z pacjentem, który umożliwia efektywne osiągnięcie celu – powrotu do zdrowia.

  • Ćwiczenia są zawsze bezbolesne
  • Fizjoterapeuta wykorzystuje pewne mechanizmy neurofizjologiczne (irradiacja, wzmocnienie) w celu poprawy zaburzonej funkcji danego odcinka ciała
  • Rehabilitacja ukierunkowana jest na leczenie konkretnej zaburzonej funkcji a nie tylko struktury, dlatego pacjent uczy się najbardziej potrzebnych dla niego czynności dnia codziennego
  • Ćwiczenia odbywają się w wielu często zmieniających się pozycjach wyjściowych, terapia jest ciekawa, urozmaicona
  • Pacjent bierze czynny udział w procesie rehabilitacyjnym również poprzez udział w wyznaczaniu tzw. krótkich celów terapii oraz poprzez intensywny plan ćwiczeń domowych
  • Każda rehabilitacja przynosi konkretny rezultat, udokumentowany testem na problem funkcjonalny. Dzięki temu fizjoterapeuta na bieżąco kontroluje i optymalizuje plan rehabilitacji
    W terapii metodą PNF, Fizjoterapeuta wykorzystuje specyficzne dla metody wzorce ruchowe, które przebiegają trójpłaszczyznowo,  w tzw. płaszczyznach diagonalnych (skośnych), efektywnie angażując możliwie największą ilość grup mięśniowych, biorących udział w danym ruchu. Taka forma ruchu, stanowi bardzo bogate źródło aferentacji, czyli impulsacji od efektora (Np. receptorów czucia głębokiego we włóknach mięśniowych, jednostek wykonywających dany ruch) w kierunku kory somatosensorycznej, czyli ośrodkowego układu nerwowego. Bardzo ważnym elementem tych wzorców ruchowych, jest składowa rotacyjna wzorca.
  • Rehabilitant, wykorzystując zasady główne torowania, czyli ułatwiania nauki danego ruchu, potrafi skuteczniej aniżeli ma to miejsce w tradycyjnie rozumianej kinezyterapii, osiągnąć z pacjentem wyznaczony cel.
  • Intensywna aferentacja, czyli zsumowane w czasie i przestrzeni bodźce, docierające do OUN, osiągana jest poprzez stosowanie w terapii następujących zasad:
  • kontakt manualny rehabilitanta z daną częścią ciała, odbywa się przy pomocy tzw. chwytu lumbrykalnego, który efektywniej stymuluje receptory czucia powierzchownego (dotyku, temperatury) w skórze, dokładnie określa kierunek wykonywanego ruchu oraz umożliwia pracę z optymalnie dobranym oporem
  • opór manualny: jest dostosowany optymalnie do możliwości i potrzeb pacjenta, dawkowany przeciwko wszystkim składowym ruchu, poprzedzonym optymalnym rozciągnięciem włókien mięśniowych (wydajniejszy skurcz danej grupy mięśniowej). Zastosowany prawidłowo, umożliwia osiągnięcie optymalnej irradiacji (patrz niżej) pożądanej grupy mięśni synergistycznych
  • Irradiacja (promieniowanie pobudzenia): stwarza rehabilitantowi możliwość zaktywizowania chorego obszaru ciała pacjenta (skurcz osłabionych jednostek mięśniowo-ścięgnistych), pracując na zdrowym i prawidłowo funkcjonującym rejonie ciała pacjenta – przeciwstronnej kończynie górnej, kończynie dolnej, tułowiu itp., w jednym łańcuchu kinematycznym
  • kontakt werbalny rehabilitanta z pacjentem oraz kontakt wizualny pacjenta z daną częścią ciał, wykonującą ruch
  • wykorzystanie technik trakcyjnych oraz aproksymacji i stretchu itp.
  • zmiana normalnej kolejności sekwencji ruchu (timing for emphasis) w celu możliwie efektywnej poprawy osłabionej składowej wzorca ruchu

3. Reedukacja prawidłowego stereotypu chodu:

Terapia PNF kładzie bardzo duży nacisk na reedukacje prawidłowego stereotypu chodu. W zależności od aktualnych możliwości psychoruchowych pacjenta, istnieje możliwość doskonalenia każdej fazy cyklu chodu w dogodnej i bezpiecznej dla pacjenta pozycji wyjściowej.
Przygotowanie do właściwej reedukacji chodu może odbywać się na macie, począwszy od pozycji niskich, bezpiecznych dla pacjenta – w leżeniu na plecach, poprzez pozycje w siadzie klęcznym, klęku, klęku jednonóż itp. Bardzo istotnym elementem rehabilitacji chodu, są aktywności w pozycji siedzącej, przygotowujące do wstawania m.in. : stabilizacja pozycji, symetryczne ruchy miednicy, praca we wzorcach dla głowy, szyi i tułowia, kombinacje ruchów łopatki oraz miednicy itp. Praca w pozycji wysokiej (pozycja stojąca), która wydatniej angażuje mechanizmy nerwowo – mięśniowe odpowiedzialne za utrzymanie równowagi i wykonanie danej czynności ruchowej, to przede wszystkim stabilizacja pozycji, nauka przenoszenia ciężaru ciała, aktywność w staniu jednonóż oraz inne odwzorowujące każdą fazę chodu ćwiczenia, często z wykorzystaniem przedmiotów rehabilitacyjnych w postaci taśm gumowych, trenerów równowagi, poręczy rehabilitacyjnych itp.

4. Wskazania:

Wskazania do terapii z wykorzystaniem elementów metody PNF, są następujące:

NEUROLOGIA:

  • przebyte incydenty naczyniowe Ośrodkowego Układu Nerwowego w postaci udarów niedokrwiennych oraz krwotocznych mózgu
  • wszelkie chororoby powodujące zaburzenia w utrzymywaniu równowagi
  • wszelki choroby powodujące upośledzenie stereotypu chodu
  • stwardnienie rozsiane (SM), choroba Parkinsona

ORTOPEDIA:

  • pooperacyjni, u których występują zaburzenia funkcji mięśni w postaci deficytu masy oraz siły mięśniowej
  • choroby mięśni szkieletowych (m.in. dystrofie, zaburzenia metaboliczne, zmiany zapalne)
  • złamania tkanki kostnej
  • uszkodzenia tkanek miękkich aparatu ruchu: mięśni, ścięgien, więzadeł, torebek stawowych
  • zaburzenia tzw. propriocepcji jako następstwo doznanego urazu tkanek miękkich
  • zaburzenia prawidłowej postawy – reedukacja posturalna
  • bóle kręgosłupa segmentu szyjnego, piersiowego oraz lędźwiowo – krzyżowego
  • neuralgie nerwu trójdzielnego oraz twarzowego
  • zaburzenia funkcji wegetatywnych (oddychanie, połykanie, artykulacja)
  • leczenie stawów hypermobilinych – stabilizacje stawów kręgosłupa oraz kończyn
  • inne

Informacja dla pacjentów